sobota, 10 marca 2018

Constance Ørbeck-Nilssen, Akin Duzakin (ill.), Jeg kan følge deg hjem



Jeg kan følge deg hjem (Zaprowadzę cię do domu) to książka o demencji. Nie ulega wątpliwości, że publikacja ta powstała z potrzeby. Wiele dzieci ma dziadków, którzy chorują na demencję i  chorobę Alzheimera. To bardzo trudna sytuacja dla dorosłych ludzi, współmałżonków  i dorosłych dzieci. Dla dzieci jest ona jeszcze trudniejsza. Bo jak wytłumaczyć kilkuletniemu dziecku, że ukochany dziadek go nie rozpoznaje? Że babcia, z którą chodziło na spacery nie potrafi teraz znaleźć drogi do domu? Jak wytłumaczyć, że dziadek jest jak małe dziecko?

W takich sytuacjach z pomocą może przyjść książka. Jeg kan følge deg hjem spełnia właśnie taką rolę, jest książką pomocniczą i terapeutyczną.

Opowiada o dziadku, który popada w demencję i o  ukochanej  wnuczce, która odwiedza go w domu opieki. Mała dziewczynka o imieniu Hannah przychodzi tam  z babcią i przynosi dziadkowi rysunek. On jednak nie rozpoznaje ani wnuczki, ani żony. Jest pogrążony w swoim świecie.
Ørbeck-Nilssen i  Duzakin połączyli w swojej opowieści realizm z fantazją, i jest to według mnie największą zaletą tej książki.

Dali małemu odbiorcy niezbędna ilość informacji na temat choroby i domu opieki, w czym duży udział mają obrazki. Ale równocześnie przenieśli swoją opowieść na wyższy poziom. Otóż Hannah poprzez zabawę nawiązuje z dziadkiem kontakt i przenosi się we wspomnienia i krainę fantazji. Dziewczynka m.in.  prowadzi dziadka do jego domu, gdzie bawią się w chowanego. Zabawa ta wydaje się mieć głębszy, symboliczny sens. Dziewczynka biega po całym domu szukając i nie znajdując dziadka, widząc znaki jego niedawnej obecności – zdjęcia, pamiątki… Wątpliwe jest, aby zabawa miała miejsce naprawdę, to raczej projekcja marzeń dziewczynki lub kontaktu, który udało jej się nawiązać z dziadkiem.

Gdy Hannah żegna się z dziadkiem i wychodzi z babcią, dziadek siedzi w tej samej pozycji i w tym samym miejscu, gdzie rozpoczęła się wizyta. Czy cokolwiek zrozumiał lub zapamiętał?
Symboliczny wymiar książko można odnieść do samej choroby, o której w gruncie rzeczy niewiele wiemy. Co naprawdę czują i myślą osoby cierpiące na demencję?

Książka nie daje odpowiedzi na to pytania, ale ostrożnie uchyla drzwi do świata chorych.

Obrazki Akina Duzakina doskonale współgrają z tekstem i tematyką. Mam wrażenie, że jest on specjalistą w książkach terapeutycznych, i takich które podejmują trudne tematy. Świadczą  o tym również jego inne prace.
Liryzm, łagodna kreska i pastelowe, nieco zamglone kolory znakomicie oddają nastrój książki, która jest zawieszona między smutkiem a nieśmiałą nadzieją.



Jeg tror at Jeg kan følge deg hjem kan fungere vel så godt som samtaleboken og den passer for både yngre og eldre barn. Constance Ørbeck-Nilssen og Akin Duzakin har klart å lage  verdifull boken  om et lite omskrevet tema: barns møte med familiemedlem som har fått demens.
Ei lita jente Hannah skal besøke bestefaren sin. Han kan ikke bo hjemme lenger, for han glemmer hvor han bor og må passes på hele tida. Når Hannah og bestemor kom til ham, finner de ut av han ikke husker henne og bestemoren. Det er rart og litt skummelt. Men Hannah prøver å få ham med og leke likevel. Det oppstår glimt av kontakt mellom de to.
Jeg kan følge deg hjem gir små leserne noen informasjoner om sykdom og sykehjem. Boken kunne hjelpe barn som opplever det samme som Hannah.  Men boka er ikke bare en terapeutisk og informativ.
Forfatterne kombinerer realistiske og fantastiske elementer for å beskrive demens og Alzheimers sykdom. Det er en styrke ved boka at den ikke gir enkle svar.  I stedet for åpner forsiktig døren til  «demens virkeligheten» og barns opplevelser.



Constance Ørbeck-Nilssen, Akin Duzakin (ill.), Jeg kan følge deg hjem, Omnipax, Oslo 2015
Język/språk: norweski (bokmål)/ norsk (bokmål)
Grupa wiekowa/Alder: 3-6 lat/år




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz